گفتنی است دكتر مسعود رضايي داراي مدرك كارشناسي شيلات محيط زيست از دانشگاه تهران، كارشناسي ارشد و دكتري شيلات از دانشگاه تربیت مدرس مي باشد. وي هم اكنون با رتبه استاد تمام پايه 24 در دانشكده منابع طبيعي و علوم دريايي دانشگاه مشغول به فعاليت است.
وي تاكنون 170 مقاله علمي و پژوهشي داخل و خارج ( 80 ISI و 90 فارسي) ، حدود 80 مقاله در همايش هاي داخلي و خارجي و 14 طرح تحقيقاتي (4 طرح در حال اجرا) را به انجام رسانده است.
دكتر رضايي تاكنون موفق به اخذ جوايز پژوهشي متعدد شده است كه از جمله آنها مي توان به استاد نمونه دانشگاه تربيت مدرس، برنده هشتمين جايزه بزرگ زيست فناوري دانشگاه سال 92، پژوهشگر برتر دانشگاه طي چندين سال، پژوهشگر برتر استان مازندران سال 94 ، يك در صد دانشمندان برتر جهان در سال 2015 و 2016 و نيز ثبت 8 اختراع در سازمان پژوهش هاي علمي و صنعتي، بنياد ملي نخبگان و اداره مالكيت فكري و ثبت اختراع اشاره كرد.
وي در گفتگويي با خبرنگار روابط عمومی دانشگاه در خصوص اهميت پژوهش و تحقيق اظهار داشت: پژوهش و تحقيق از الزامات توسعه مي باشد و هر نظام آموزشي كه متكي بر پژوهش باشد مي تواند سبب بروز خلاقيت و افزايش دانايي ها گردد. فعاليت هاي پژوهشي مي تواند علاوه بر پيشرفت هاي علمي كشور، گام موثري در راستاي تامين نيازهاي جامعه بردارد.
دكتر رضايي افزود: در واقع ضمن معرفي هويت علمي كشور، عزت و استقلال آن را نيز به دنبال داشته باشد، بديهي است كه چنين مهمي نياز به يك سري زير ساخت ها دارد. اين زير ساخت ها فقط به تجهيزات و امكانات پژوهشي برنمي گردد، بلكه توجه به فرهنگ و رويه پژوهش در يك فضاي سالم پژوهشي مهم تر است. اگر چه پژوهش زمينه ارتقاي محقق از دانشجو تا استاد را به همراه دارد اما اگر زمينه ساز فناوري و اشتغال و آسايش جامعه باشد شيرين تر و ارجح تر است.
اين پژوهشگر برتر كشور تصريح كرد: در كشور ما بهترين فعاليت هاي پژوهشي صورت مي گيرد و در بهترين مجلات دنيا به چاپ مي رسد كه البته اين خوب است، اما آثار آن در جامعه ديده نمي شود، يعني اينكه بخش صنعت يا نمي تواند از آن تحقيق استفاده كند يا در حالت بدبينانه اينكه نمي خواهد بنا بر ملاحظاتي از جمله اقتصادي استفاده شود. نتيجه اينكه آن تحقيق، زمينه ساز توسعه يافتگي ما نشده است و چرايي اين امر بر مي گردد به ارتباط ضعيف بخش تحقيق و اجرا كه در جامعه مشهود است. بنابراين تا سازمان ها و نهاد هاي تصميم گير نتوانند با درك صحيح نياز جامعه و مشكلات صنعت و با اراده و عزم قوي اين ارتباط را برقرار كنند متاسفانه صنعت و پژوهش هر كدام مسير خود را مي روند.